Strona:PL Sue - Milijonery.djvu/177

ją osoby, które jak ja, ani pisać, ani czytać nie umieją!
 — Cóż chcesz! oszukał cię, Maryjo, to jest niezawodnie.
 — Ależ ten list, który ja mu dyktowałam do ciebie w Dreux?
 — Przybył pewnie do lego miasta wtedy, kiedy ja wyjechałem już do Paryża, odpowiedział młodzieniec, ukrywając przed Maryją, że list ten odebrał dopiéro po swoim powrocie do stolicy. — Ale mniejsza o to! — dodał Ludwik, pragnąc zakończyć tak przykrą dla siebie rozmowę. — Nie jesteśmyż już teraz pewni naszych wzajemnych uczuć, Maryjo, a więc bądźmy spokojni... i...
 — Za pozwoleniem, — przerwała pani Lacombe po chwili namysłu, — za pozwoleniem, wy oboje możecie być spokojni, ale ja... bynajmniéj.
 — Jakto, pani?
 — Co przez to rozumiesz, moja chrzestna matko?
 — Co ja przez to rozumiem? — zawołała pani Lacombe głosem niechętnym, — oto, że ja nie chcę takiego małżeństwa.
 — Racz mnie pani wysłuchać....