Strona:PL Stevenson Dziwne przygody Dawida Balfour'a.djvu/73

 Tknęło mnie jakby przeczucie, że układają coś złego, a pierwsze dosłyszane słowa utwierdziły mnie w tem przekonaniu.
 — Czy nie moglibyśmy wywabić go z kajuty? — zagadnął pan Riach.
 — Lepiej niech tam zostanie — odparł Hoscason — nie będzie miał miejsca na wywijanie pałaszem.
 — To prawda — przytwierdził Riach — ale z nim będzie ciężka sprawa.
 — Sza! — zawołał kapitan. — Możemy go wciągnąć w rozmowę i stanąwszy niepostrzeżenie po obu stronach, chwycimy go za ręce, albo wbiegając z dwóch stron, napadniemy na niego zanim zanim zdąży wciągnąć pałasz.
 Słysząc to, przejęty byłem grozą i oburzeniem na podstępnych, zdradliwych, żądnych krwi towarzyszy podróży. Pierwszą myślą moją było uciec coprędzej, zaraz jednak powstydziłem się tchórzostwa takiego.
 — Kapitanie — odezwałem się — ten nieznajomy prosi o wódkę, a butelka próżna. Zechce mi pan dać klucz od szafy?
 Wszyscy trzej drgnęli i zwrócili się do mnie.
 — Oto nadarza nam się dobra sposobność wydobycia broni — zawołał Riach. Słuchaj Dawid, wiesz, gdzie złożone są pistolety?
 — Tak, tak — wtrącił Hoseason — Dawid