Strona:PL Stevenson Dziwne przygody Dawida Balfour'a.djvu/182

mem, który posiadał piękne lustrzane szyby, kwieciste słomianki na progach i świeżo malowane ściany. Pies myśliwski siedział na schodkach; wyglądał, jakby był u siebie w domu; zazdrościłem temu niememu bydlęciu.
 Nagle drzwi się rozwarły i w nich ukazał się czerstwy, poważny człowiek o przenikliwym, lecz uprzejmym wyglądzie, w wypudrowanej peruce i okularach.
 Moje smutne położenie było tak widoczne, że każdy, kto mnie ujrzał, musiał zwrócić na mnie uwagę. I ten gentleman, uderzony widocznie moją powierzchownością, zbliżył się do mnie i spytał, co mi jest i czego szukam.
 Odpowiedziałem, że przybyłem do Queensferry w interesie i, zdobywszy się na odwagę, prosiłem, żeby mi wskazał adres pana Rankeillora.
 — Co? — rzekł — z jego właśnie domu wychodzę i dziwnym trafem ja sam nim jestem.
 — Kiedy tak, panie, to proszę o łaskawą audjencję.
 — Nie znam cię, młodzieńcze, ani z nazwiska, ani z wyglądu — rzekł.
 — Nazywam się Dawid Balfour.
 — Dawid Balfour — powtórzył głosem, wyrażającym zdziwienie. — A zkądże ty wracasz, panie Dawidzie Balfour? — spytał, przypatrując mi się ostro.
 — Wracam z dalekich, obcych stron, panie, lecz sądzę, że byłoby lepiej o tem w mieszkaniu pomówić.
 Zastanawiał się chwilę, spoglądając to na mnie, to na dom swój.