Strona:PL Stendhal - Pustelnia parmeńska tom II.djvu/168

cił się do jej stóp, zaklinając aby nie powiedziała hrabiemu, o której godzinie przybył.
 — Natychmiast po śmierci księcia, dodał, pan hrabia wydał rozkaz, aby żadna poczta nie ważyła się wydać koni obywatelowi Parmy. Wskutek tego dotarłem aż do Padu prywatnemi końmi hrabiego; ale, kiedy wysiadałem z barki, powóz mój obalono i połamano, przyczem odniosłem tak poważne rany, że nie mogłem wsiąść na koń, jak to było moim obowiązkiem.
 — Dobrze, odparła księżna, jest trzecia rano; powiem żeś przybył w południe, ale nie zdradź mnie.
 — Poznaję dobroć jaśnie pani.
 Polityka w utworze literackim, to wystrzał z pistoletu w czasie koncertu; coś brutalnego, czego wszelako niepodobna pominąć.
 Będziemy mówili o bardzo brzydkich rzeczach, o których, dla wielu powodów, chcielibyśmy zamilczyć; ale musimy przejść do wydarzeń, które należą do naszej dziedziny, skoro teatrem ich jest serce ludzkie.
 — Ależ, wielki Boże! w jaki sposób umarł ten wielki władca? spytała księżna.
 — Był na polowaniu na kaczki, w błotach nad Padem, o dwie mile od Sacca. Wpadł w dziurę pokrytą gęstą trawą; był spocony i przeziębił się; przeniesiono go do jakiegoś domku, gdzie umarł po kilku godzinach. Inni twierdzą, że Catena i Borone zmarli również, i że cały wypadek pochodzi z miedzianych naczyń u chłopa gdzie wstąpili, które zawierały grynszpan. Jedli śniadanie u tego człowieka. Jakobini, którzy opowiadają to czegoby sobie życzyli, mówią o truciźnie. Wiem, że mój przyjaciel Toto, kurjer dworski, byłby zginął bez szlachetnej pomocy jakiegoś włóczęgi, który okazał się bardzo biegły w medycynie i który mu zalecił szczególne lekarstwa. Ale nie dbają już o śmierć księcia: w gruncie, był to okrutnik. Kiedym wyjeżdżał, lud zbierał się aby utrupić Rassiego: chciano też podłożyć ogień pod cytadelę i oswobodzić więźniów. Ale stwierdzono że Fabio Conti kazałby strzelać z armat. Drudzy