Strona:PL Stendhal - Kroniki włoskie.djvu/160

błąd, przeczy aby miała stosunki z Jego Wielebnością; wspólnikiem jej był rzekomo Doleri, adwokat klasztoru.
 9 września r. 1573, Grzegorz XIII nakazał, aby proces odbył się z całym pośpiechem i z całą surowością. Sędzia kryminalny, prokurator i komisarz udali się do Castro i do Ronciglione. Cezar del Bene, pokojowiec biskupa, wyznaje tylko, że zaniósł dziecko do mamki. Przesłuchują go w obecności pani Wiktorji i Bernardy. Biorą go na tortury dwa dni z rzędu, cierpi strasznie, ale wiemy słowu, wyznaje jedynie to czego mu niepodobna zaprzeczyć, tak iż prokurator nic zeń nie wydobył.
 Kiedy nadeszła kolej pań Wiktorji i Bernardy, które były świadkami tortur zadanych Cezarowi, wyznają wszystko co uczyniły. Zapytywano wszystkie zakonnice o nazwisko sprawcy zbrodni; większość odpowiada, iż słyszały że to Jego Wielebność. Jedna z odźwiernych przytacza zelżywe sława, jakiemi ksieni obrzuciła biskupa wypędzając go z kościoła. Dodaje: „Kiedy ludzie mówią do siebie w tym tonie, znaczy że już oddawna są z sobą bardzo blisko. W istocie ksiądz biskup, zazwyczaj rad z siebie, miał, wychodząc z kościoła, minę wielce markotną”.
 Jedna z zakonnic, pytana pod groźbą tortur, odpowiedziała, że sprawcą zbrodni musi być kat, ponieważ ksieni trzyma go nieustannie w objęciach i pieści go często. Inna zakonnica twierdzi, że sprawcą musi być wiatr, ponieważ w dnie w które jest wiatr, ksieni jest rada i wesoła, wystawia się na wiatr w altanie którą kazała umyślnie zbudować; i kiedy ją prosić o łaskę w tem miejscu, nigdy nie odmawia. Piekarzowa, mamka, kumoszki z Montefiascone, przerażone torturami, na które w ich oczach wzięto Cezara, wyznają prawdę.
 Młody biskup był chory lub udawał chorego w Ronciglione, co dało sposobność jego braciom, wspieranym wpływami i środkami signory Campireali, rzucić się do stóp papieża i błagać o wstrzymanie śledztwa aż do wyzdrowienia biskupa. Na co straszliwy kardynał Farneze pomnożył liczbę straży strzegącej go w więzie-