Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/258

 Było mu bardzo przyjemnie mówić o pani Celinie. Jeszcze nigdy z nikim o niej nie mówił, zwłaszcza o jej piękności.
 Bezwiednie zaczerwienił się od satysfakcyi, od rozkoszy chwalenia jej przed nieznajomym. Pan Granowski dorzucił zcicha:
 — A strzeż się pan, żeby się przypadkiem w słomianej wdówce nie zakochać. Mąż wojuje, a nie wszystkie słomiane wdowy są Małgorzatami z Zębocina...
 Jasiołd bokiem, z odrazą i niemal z pogardą spojrzał na tego starego, jak mu się wydało, gorszyciela i cynika. Nie rozumiał wyrazu — „zakochać się“ — i zdawało mu się, że ten wyraz jest synonimem czegoś wstrętnego, jak zdrada, szpiegowanie, kradzież. Rzucił niemal impertynencko wyrazy:
 — Dobrze. Będę się strzegł, żeby się nie zakochać. To byłoby zresztą trudne, bo pani Celina to prawdziwa Małgorzata z Zębocina.
 — Czy tak? Jakże się cieszę! Zato porucznik Śnica należy do tego samego typu, co wojownicy króla Śmiałego.
 — Nie wiedziałem o tem... — mruknął Jasiołd wyniośle.
 — A zkądżeby pan mógł wiedzieć o postępkach tego człowieka? To człowiek samodzielny, nadzwyczajny.
 — Jakto nadzwyczajny?
 — Nadzwyczajny, panie. Później może go pan pozna ze stron rozmaitych, a wtedy przypomni sobie pan to określenie.
 — Wątpię, czy będę miał sposobność obserwo-