Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 03 - Charitas.djvu/037

szyderczy, że pan Granowski doznał dziwnego otrzeźwienia ze swych wzruszeń.
 — Tak, mieszkam tutaj na uboczu. Dla ciszy...
 — Ciszę musi pan mieć tutaj, Bóg łaskaw, idealną. Pozwalam sobie codzień, wracając ze Salviatino, podkradać bezprawnie cudne zapachy kwiatów pańskiego ogrodu, podpatrywać nieopisane piękno pańskich róż.
 — Alboż pan wie, który to ogród? — pytał bogacz, zmieszany tą wiadomością.
 — Czyżbym śmiał nie wiedzieć tego? — cedził malarz z bestyalskim półuśmiechem. Do bogacza, jak do źródła! Wiedzą chudopachołkowie sąsiedzi, gdzie siedzi magnat-rodak w tej Fiorenzy. Nie tak wielu przecie na obczyźnie mamy na oku naszych panów, którzy mogą pędzić żywot miększy od runa baranka, żywot Feaków, byśmy, polska hałastra, wiedzieć o tem nie mieli.
 — A pan gdzie mieszka? — przerwał magnat.
 — Na via Ghibellina... — szepnął malarz niemal ze skruchą, jakby wyznawał sprawkę niezbyt czystą.
 — Czemu pan do mnie nigdy nie zaszedł?
 — Bałem się przeszkodzić. Pragnąłem, a nie śmiałem...
 — Co za facecye!
 — Zaglądałem nieraz przez mur, przez kraty bramy żelaznej i cieszyłem się, że panu za tym murem i za tą kratą tak dobrze. To mi sprawiało dziką przyjemność i, jak dotąd, wystarczało.
 — Dawno pan już żonaty?
 — Od roku, panie.