Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/245

worek kartofli. Niezgrabnie i nie do taktu chodziła po sali, przygarnięta przez jego ramię.
 Zajęty swą popędliwością miłosną, nie wiedział, co się z nią dzieje. Nie wiedział, jak nieugaszony szał rozbudza w tej dziewczynie, gdy ją tak wobec wszystkich przytula do swych bark, a jej młode, twarde, niedojrzałe, lecz już ozdobne piersi przyciska swemi piersiami. Lecz dygowanie panny Wandzi zbytnio go męczyło, po niemałej już przedtem pracy tanecznej, więc ją odprowadził do krzesła i usadowił. Wtedy coprędzej zwrócił się w swoją stronę. Właśnie pani Laura była przez chwilę wolna. Skłonił się przed nią. Skoro się tylko podniosła, usłyszał szept jej, płynący w jego ucho, niczem kordyał rozkoszny:
 — Czarusiu! Czarusieńku! Czarnoksiężniczku mój! Jesteś dziś piękny. Jesteś przepiękny. Włosy masz wytwornie ufryzowane. Jesteś zgrabny. Jesteś najzgrabniejszy ze wszystkich. Jesteś mocny, silny, wysmukły. Jesteś przesubtelny. Pachniesz! Ślicznie ci w tym fraku. Całuję twoje kręcone włosy. Całuję twoje oczy. Całuję twoje usta. Kocham cię, Czarusiu! Kocham cię całego, miękiego, sprężystego, mocnego, wysmukłego! Kocham cię do szaleństwa! Kocham cię na śmierć, śliczny Czarusiu!
 Pani Laura nie mieściła się w swej skórze. Wśród poruszeń, rozpalających krew w żyłach, wśród posunięć, przegięć i wywzajemnień, dopełnień i pociągnięć cielesnych tańca mówiła mnóstwo niezliczone pochwał, pieszczot słownych, pogłaskań i uściśnień dwu, jednosylabowych, których tutaj, — niestety! — wskutek nakazu przystojności publicznej odtworzyć nie można.

234