Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/230

kiem i o tem męstwie Sokolnickiego chce mieć swój własny sąd, wyważony z sumienia.
 — Nie pora na to.
 — Mnie zawsze pora.
 — Nie! teraz pora iść na wały! Kto żyje! Czynić co każą.
 Książę spochmurniał. Zaćmiła się jego twarz. Rzekł, wstając ze swego miejsca:
 — Nie pora już na to, co tak ordynarnie zalecasz mi, mój rycerzu, ale tylko z tego względu, że podpisano konwencję: Warszawa będzie ustąpiona Austryakom.
 — Kto podpisał!? — krzyknął Rafał, wyskakując z łóżka.
 — Leż spokojnie.
 — Za krew, co bluznęła z tysiąca kilkuset piersi na drodze raszyńskiej — ustąpienie!
 — Leż spokojnie. Już wojska nasze idą na Pragę.
 — Więc jestem jeniec?!
 — Ranni w potrzebie raszyńskiej mają prawo po wyleczeniu się iść do swych brygad. Gdy się wyliżesz, pójdziemy obadwaj. A po drodze jeszcze ze sobą porozmawiamy. Teraz masz jeszcze gorączkowe w gębie i może dlatego brutalne słowa, a ja tego nie znoszę.
 — Raczy książę przebaczyć...
 — Nie jestem wcale obrażony, aczkolwiek lubię prowadzić roztrząsania bez krzyku.
 — Kiedyż stąd wyjedziemy?
 — Jak tylko i ty i twoi kamraci, a przynajmniej pewna ich garstka, będzie mogła stać na nogach.
 — Czy nie wiadomo księciu, gdzie się obraca generał Sokolnicki?