Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/101

 — Czyż tak?
 — Wiem napewno.
 — Niechże pan powie, dlaczego.
 — Dlatego, że...
 Judym pobladł. Uczuł, jak skóra cierpnie mu na głowie i jak zimny dreszcz falą spływa przez całe ciało.
 — Nie, — mówił, — nie powiem teraz. Kiedyindziej...
 Panna Joanna zwróciła na niego oczy, przyjrzała mu się szczerem, rzetelnem spojrzeniem i zamilkła. Szli długo.
 Na kresach łąki, po urwisku płaskowzgórza rozrzucone były chaty wsi, do której Judym zdążał. Droga, wązka w nizinie zmieniała się w szeroki wygon, pokryty mnóstwem kolein i wygrodzony żerdzianym płotem. Panna Joanna szła tą dużą drogą kilkadziesiąt kroków. Z nagła stanęła i mówiła:
 — Pan idzie do wsi?
 — Tak, do chorych.
 — Ja tam już nie pójdę.
 — Dlaczego?
 — Nie, nie pójdę.
 — Już pani wróci do domu? — pytał z żalem w głosie i oczach.
 — Tak, już trzeba wracać. Zresztą... Długo pan tam zabawi?
 — Nie bardzo, z jakie pół godziny.
 — A tak... Ja tu poczekam. Albo lepiej...
 — Panno Joanno...
 — Albo lepiej tam, na kraju tego wzgórza.