Strona:PL Stefan Żeromski - Ludzie bezdomni 02.djvu/051

Konwulsyjne ruchy budy spychały jadącym na brwi kapelusze i zasłaniały oczy. Wiktor siedział bez ruchu. Z pod obwisłej linii ronda patrzał na przesuwający się obraz. Kiedyniekiedy z oczu jego wytaczała się łza i przez nikogo nie dostrzeżona biegła po wynędzniałej twarzy.
 Gdy minęli rogatkę, wrzawa ustała. Otoczyły ich parkany, pustki, sady, rozległe dzielnice, zawalone węglem, wapnem, deskami. Gdzieniegdzie nawijał się przed oczy samotny, chudy dom, jakby wydmuchnięty z czerwonego piasku. Drzwi jego piętra wychodziły w szczere pole, a nie znajdując przed sobą balkonu, dokąd miały prowadzić, tylko dwie rude szyny, sterczące w murze, zdawały się żywić zamiar wyrwania się z zawias i rzucenia w przepaść. Wrótce i te ostatnie siedziby znikły i za jakimś parkanem odchyliło się pole, dziedzina wichru. Daleko zostało miasto, rysujące się nikłemi liniami, jak symbol czegoś niejasny, a pełen boleści i takiego żalu, takiego żalu...
 Do budy wdzierał się teraz tęgi, zimny wicher.
 W drzewach przydrożnych huczał złowrogo, czasem między orczykami, jakby u tylnych kopyt szkapy gwizdał przeraźliwie.
 Cała rodzina przytuliła się do siebie. Judymowa niby to instynktownie, pod wpływem zimna cisnęła kolanami nogi męża. On siedział sztywny, ręce wsunął w rękawy i patrzał przed siebie. Myślami był już daleko, w podróży. Badał swoją nieznaną, przyszłą drogę zapomocą błędnych przeczuć. Skądś, z dalekich, Bóg wie kiedy odebranych wrażeń, z napomknień słyszanych wytwarzał sobie dziwne narzędzie poznania nie-