Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 02.djvu/204

Obory, mleczarnie, serownie, truskawkarnia, warzywa, przerabianie owoców, warzelnia konfiturów, biura... No i tak. Pewnie pani, tak mi się widzi, do biura się nada.
 — A to tam są i inne kobiety?
 — Czy są kobiety... inne? Ano jakże. Przecie ich tam będzie — e — chyba ze dwieście.
 — Kobiet?
 — No. Wszystko co niby dawniej z grzeszkami...
 — A teraz tam robią, w tym folwarku? To cóż to są, — jakieś ciężkie roboty?
 — Jakie roboty tam idą — ba — ba!
 Furman zamilkł i zamyślił się. Ewa doznała dziwnego wrażenia. Lęk i ściskanie serca! Chwyciła ręką ucho swojej walizki, żeby ją porwać i uciekać co tchu w piersiach! Ciemne mgły zasłoniły oczy. Oparła się ramienieniem o wachlarz pojazdu i, patrząc w ziemię, rozmyślała głęboko. Wtem posłyszała obok siebie prześliczny — głos dziewczęcy:
 — Papuś! Ta?
 Ewa podniosła głowę. Naprzeciwko niej, we drzwiach hotelu stała panienka piętnasto-szesnastoletnia. Była szczupła o ciemno-popielatych włosach i szarych, świetlistych oczach. Piękne jej usteczka były rozchylone i niewymowny uśmiech, jak woń różana, na nich leżał. Nie wiedząc o tem, że idzie, panienka szła ku Ewie. Ciągnęła ojca za rękę i mówiła do niego zcicha, ale tak, że Ewa słyszała:
 — Jaka ładna, ach, jaka ładna! Papuś, jaka ładna! Gdzieś ją znalazł?
 Ani na chwilę nie spuszczając oka z twarzy Ewy,