Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/97

 — I ja, kretyn, nie spostrzegłem...
 — Nie wypada mi potwierdzać...
 — Ale pani teraz mi powie. Przecież tylko o imię chodzi.
 — Fuksya... do usług.
 — Proszę nie żartować!
 — Nieładne? Pan wolałby pewno, żeby było — Pelargonia... Ale cóż począć!
 — Pani powinnoby być na imię Jasność, Jaśnienie... Czy jest takie imię w kalendarzu?
 — Nie czytuję kalendarza — panie!
 — Jakby też to było zdrobniale od Jasność?
 — Oczywiście — Nitouche.
 — Ach, jakże można coś podobnego wymawiać! Chciałem powiedzieć... Ja sobie układałem, że Jasne Słoneczko, Błogousta, Jasnotka...
 — Lepiej języczek trzymać zawsze za zębami. Tę cnotę nad cnotami nawet mędrcom się chwali.
 — Imię!
 — No, więc cóż tego?... Dajmy na to, że powiem. I cóż z tego? Czy panu przybędzie zdrowia, szczęścia, pomyślności, albo fortuny? Żeby choć Zofia, albo Aniela, albo choć jaka Helena...
 — A tu co?
 — A tu... o, wstydzie! Nie, to okropne! Nawet...
 — Pani!
 — No, niech pan przynajmniej zamknie oczy A tu dopiero... Ewa... pierwsza grzesznica.
 — Ewa. I to na seryo?
 — Niestety! Tak stoi w metryce, a nawet w biurze adresowem.