Strona:PL Stefan Żeromski - Dzieje grzechu 01.djvu/370

 — Ach! — westchnął. — Z ochotą.
 — Ileż jestem panu winna? Przepraszam, przepraszam za to pytanie po stokroć, po milion razy!
 — Wygrała pani?
 — Wygrałam.
 Począł liczyć w pamięci, patrząc w okno. — Kilkakroć pociągnął ręką po czole.
 — Wczoraj pięć tysięcy... dopomogła.
 — Tak... A tak! Wczoraj pięć tysięcy.
 — W Warszawie pięćset rubli.
 — Tak, w Warszawie pięćset rubli.
 — Droga...
 — Wie pani, — nie mogę tak na razie. Ja obliczę — i powiem jutro.
 — Nie, jutro nie! Wie pan? Oddam teraz dziesięć tysięcy franków.
 — Nie należy mi się tyle!
 — Jeżeli będzie cokolwiek nadto, — bełkotała pospiesznie, — to po obliczeniu zwróci pan Niepołomskiemu, albo... mnie samej. Jeżeli będzie za mało, to dodamy. Zgoda? Dziś bardzo mi się spieszy. Bardzo mi pilno. Pan to zrozumie i przebaczy!
 — A dokądże pani tak dąży?
 — Śpieszę się, muszę coprędzej!
 Przelotne zwróciła na niego spojrzenie, gdy stał po drugiej stronie fotela blady, jak trup, z oczyma wbitemi w ziemię.
 Wsunęła mu w rękę paczkę pieniędzy. Nie oponował.
 Tylko ręce jego drgnęły, a brwi zsunęły się szybko. Miała już odejść i czyniła ruch ku przerwaniu tej rozmowy.