Przejdź do zawartości

Strona:PL Stanisław Korab Brzozowski - Nim serce ucichło.djvu/15

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
PRÓŻNIA.


Drzewo samotne, obnażone,
Podnosi chude swe ramiona,
Rozpaczy hymny śle chropawe
Do stalowego nieba próżni.

Pod drzewem stoi krzyż zmurszały,
Na nim rozpięty Chrystus kona,
Wznosząc swe oczy beznadziejne
Do stalowego nieba próżni.

Pod krzyżem dusza ma cierpiąca
Z otchłani czarnej swej nicości
Wznosi pragnienia obłąkane
Do stalowego nieba próżni.