Ta strona została uwierzytelniona.
KAMIL HOFFMANN.
SAMOTNOŚĆ.
Kędy mnie wiodą dziś drogi,
nie pytam już.
Pod drzwi zamurowanych progi,
pod okienne przechodzę kraty,
oślepły wróż.
Do Boga dziś bramy zamknięte
wielkich tajemnicą słów.
Przez ojca my dzieci przeklęte,
on głuchy, samotny dziś Bóg. —
W obłędzie krążym dziś bez dróg.
