nischen Sagen; oraz z zakresu filologii klasycznej: Zu Thukydides[1] t. 39. Jülg był pierwszym indoeuropeistą w uniwersytecie lwowskim.
Po krótkim pobycie Jülga objął katedrę filologii klasycznej Wilhelm Kergel (r. 1851), profesor w Ołomuńcu, z obowiązkiem prowadzenia seminarium filologicznego. Oddział historyczny — bo wówczas było seminarium filologiczno-historyczne — prowadził ówczesny profesor historii. We Lwowie przebywał Kergel[2] przez 20 lat (do r. 1871). Był on dobrym znawcą przedmiotu, lecz pisał mało: poza recenzjami i książką z zakresu metodyki nauczania języków starożytnych można Wymienić rozprawę[3] pt. „De tempore, quo scriptus sit libellus, qui vulgo fertur Xenophantis de re publica Atheniensium“ (Vratislaviae 1846).
W r. 1861 zamianowany został drugi profesor filologii klas., Gustaw Wilhelm Linker[4], który objął katedrę literatury łacińskiej — grubo zdolniejszy od Kergla. Linker studiował w Marburgu i Berlinie, habilitował się we Wiedniu i był profesorem przez cztery lata w Krakowie[5]. We Lwowie wykładał przez lat 10, po czym został powołany do Pragi. Linker zajmował się głównie Sallustiuszem, Cyceronem i Horacym. Wymieniam tu następujące jego rozprawy: Sallustii histor. prooemium restituere tentavit (Marb. 1850); Über die altrömisch, praefectus urbis feriarum latinar. (Vindob. 1853); Emendationen zum Sallust (1854); Sallustii Catilinam et lugurtham rec. (1855); Horatium cum praefat. rec. (1856); Die älteste Sagengeschichte Roms (1858); Ciceronis Catilinam recogn. (1857); Sallustii Catilinam et lugurtham ex hist, qu. e. orat. et ep. recogn. (1864).
Ostatnim wreszcie Niemcem na katedrze filologii klas. był Jan Wrobel, powołany po Linkerze w r. 1870. Wrobel pochodził z Opola na Śląsku[6], kształcił się we Wrocławiu, był docentem filol. klas: w uniwersytecie petersburskim, potem wykładał w Krakowie przez cztery lata, a przez sześć lat był profesorem zwyczajnym we Lwowie (do r. 1875), po czym z powodu nieznajomości języka polskiego został przeniesiony do Czerniowiec. Spo-
