Strona:PL Sewer - Bajecznie kolorowa.djvu/047

 — Trzeba wodą popłukać, bo się zwarzy.
 — Zapomniałam — oddał garnek i usiadł na ławie, wodząc oczyma za Jagusią.
 — Gdzieżeś to biegła, gdym cię zobaczył?
 — Na Nową wieś z mlekiem.
 — I nie poszłaś?
 — Nic się nie stało, Jaś poskoczy.
 — Wolisz się ze mną zostać?
 — Nie wiedziałam, że panicz do nas zajdzie.
 — Więc czegóżeś nie poszła dalej?
 — Bałam się — szepnęła cicho.
 — Mnie? Czyż ja taki straszny?
 — Ej, nie, ale ci mnie taki lęk wziął, żem nóg pod sobą nie czuła i tchu złapać nie mogłam.
 — I dlaczegóż?
 — Taka głupia... i już — odezwał się Jaś.
 — Jaguś, cóż ty powiesz?
 Milczała, zamyślona.
 Mleko się zakłębiło, Jaś pochwycił miskę, lecz Wacek mu ją odebrał, trzymając przed dziewczęciem. Wylała; gorąca, słodka para rozeszła się po izbie. Postawił miskę na stole. Jaś pochwycił łyżki.
 — Jaga, drób! — powiedział.
 — Drób, drób! — nalegał Wacek.
 Zapłonione dziewczę stanęło za stołem, rzucając urwane kawałki bułki do mleka. Czarne jej oczy świeciły z poza ciemnych rzęs, ręce drżały, a usta wyginały się rozkoszą radości. Zawinęła rękawy od koszuli Wacek zręcznie pocałował ją wyżej łokcia. Nic nie powiedziała, lecz mówił za nią szkarłat na smagławej jej twarzy i gorący oddech, podnoszący młodą pierś.
 Nie patrzyła, drobiła wciąż, bułka w mleku pęczniała, w palcach dziewczęcia niknęła.
 — Dosyć — rzekł Jaś, podał łyżkę Wackowi i siadł na ławie.