Strona:PL Sebastyana Grabowieckiego Rymy duchowne.djvu/075

Ta strona została uwierzytelniona.

Spuść jednę iskrę swej władzej potężną,
By nie tylko rozgrzała
Duszę, co w dobrych skutkach niedołężną,
Lecz aby w umysł dała

10

Swem światłem świętem, wolą niezwyciężną,

Bym twą gorącą miłością ujęty,
Tego świata zabawy
Na ziemię zrzucił jak ciężar przeklęty,
Z^[1] dusze; a te^[2] sprawy

15

Duch brał, by w niebo, skąd jest, zaś był wzięty.

Jestem jak ziemia płonna, nie sprawiona,
Co pożytku nie dawa,
Kiedy nie sieje ręka w tem ćwiczona,
I pług w rok nie postawa,

20

Ani ma, czemby była odwilżona.

A jeśli twojej niezmiernej lutości
Nieprzebrane potoki,
Co zawżdy płyną w wielkiej obfitości
Z wiecznej góry, wysoki[ej],

25

Jej nie skropią — tak, jak w letnej suchości,

Gdy w kanikule nieba ognie dają,
Łąki, role spalone^[3],
Że pola swych traw, rzeki wód zbywają —
Będę nagim, stracone

30

Będzie, co siły me z twej łaski mają.

Chętnym jest; cóż, gdy z chęcią się nie może
Zrównać mdła moja władza,
Gdzie ty nie wesprzesz, mój Panie i Boże?
Bo troska, co przechadza

35

Zmysł nędzny tłumiąc, w sercu ma swe łoże.