autorki wszelako charakterystyka ta nie przypada w zupełności. Prawda, że większość jéj pism ma tło ciemne, ponure; prawda, że w nich występują ludzie smutni, przygnębieni, nieszczęśliwi; skutkiem to jest najprzód położenia, w jakiém się społeczeństwo znajduje, a powtóre rodzaju talentu, chwytającego najdokładniéj te strony życia, których wyrazem cierpienie. Ale Ostoja nie sądzi bynajmniéj, iżby na świecie żyli sami egoiści, kierujący się jedynie i wyłącznie zasadą interesu osobistego; w jéj utworach pojawiają się, rzadko co prawda, lecz bądźcobądź pojawiają się ludzie, poświęcający się dla innych, dający nieraz swe życie w ofierze. Te barwniejsze promyki rozjaśniają jak błyskawice ciemne tło obrazu i chronią go od monotonii.
Ostoja znajduje się w świetnych początkach swego nowelistycznego zawodu; z czasem zakres jéj spostrzeżeń niewątpliwie się rozszerzy i obejmie rozleglejsze zagadnienia społeczne. Czy pozostanie przy obecnéj, zwięzłéj formie noweli i obrazków, czy téż zabierze się do powieści, — zawsze mamy prawo spodziewać się coraz głębszych, coraz staranniéj obrobionych, słowem coraz piękniejszych utworów. Zasób talentu — obfity, a życie nauczy go spożytkować jaknajlepiéj, z jaknajwiększym pożytkiem dla literatury.
Strona:PL Sawicka Nowelle.pdf/11
Ta strona została przepisana.
Warszawa, 5 września 1889.
Piotr Chmielowski.
