Strona:PL Sand - Ostatnia z Aldinich.djvu/222

ręczę w Bolonii, gdzie pani bawi obecnie. Czy pan nie wiedziałeś o tem?
 — Bynajmniej. Ale tem lepiej. Możesz się z nią widzieć dziś wieczorem?
 — Doskonale! Biedna pani! jakże się ucieszy wiadomością od pana. Bo widzisz, Nello... widzi pan...
 — Nazywaj mnie Nello, gdy jesteśmy sami, a wobec innych Lelio, dopóki ta sprawa z Chioggii nie ucichnie zupełnie.
 — Oh, wiem! Biedny Massatone! Ale to zaczyna się uciszać.
 — Coś ty mnie chciał powiedzieć o pani Blance? To dla mnie rzecz najważniejsza.
 — Mówiłem, że ona zczerwienieje i zblednie, kiedy wręczę jej list, mówiąc pocichu:
 — To od Nella! pani wie, od Nella, który tak ładnie śpiewał...
 Wtedy mi ona odpowie tonem poważnym — bo nie taka jest już wesoła jak dawniej, biedna signora — odpowie mi:
 — To dobrze, Mandolo, idź do kredensu.
 Potem zawoła mnie znowu, aby powiedzieć tonem łagodnym — bo ona zawsze dobra:
 — Mój biedny Mandolo, musisz być bardzo znużony?.. Daj mu dobrego wina, Sallo!