Strona:PL Sand - Flamarande.djvu/276

wiczki. — Jeszczem się do tego nie włożył, panie hrabio, ale nauczę się prędko.
 — Czego się chcesz uczyć? rzekł Roger, połykając żarłocznie zupę — rzemiosła lokajskiego?
 — Tak jest, aby módz usłużyć panu.
 — Chcesz być moim lokajem?
 — Tak jest, ale wtedy tylko, kiedy pan do nas przyjedziesz.
 — A gdybym ja chciał zabrać cię ze sobą?
 — Gdzież to?
 — Do Paryża, wszędzie.
 — To niępodobna.
 — Z powodu Karoliny?
 — Najprzód, a potem dla innych jeszcze przyczyn.
 — Dlaczegóż to?
 — Pan Alfons wiem że ztąd nie wyjedzie, a starzy Michelin’y i ich córki potrzebują mieć kimś się wyręczyć. Michelin kupił teraz dobra i wiele czeka mnie zajęcia. Zresztą Ambroży, którego pan hrabia jeszcze nie zna, a który jest moim przyjacielem... nareszcie ten kraj tak smutny dla pana hrabiego, a dla mnie najpiękniejszy w świecie, to wszystko mnie wstrzymuje.
 — Więc czujesz się tu szczęśliwym?
 — Bardzo.
 — To szczególne. Pierwszy raz widzę człowieka zupełnie zadowolonego. Nie skarżysz się na nic w życiu?
 — Na nic i na nikogo.
 — Przecież... a twoi rodzice...
 — Stworzyli mi szczęście. Życie uczciwe jest pięknym darem nieba.
 — A jeżeli uczciwem być nie może?
 — To od nas zależy. Rozum i odwaga przezwycięży wszystko.