Strona:PL Rolland - Clerambault.djvu/301

jestem raczej spędzić całą noc na ławce, naprzeciw bramy pańskiego domu.
 — Idź pan lepiej do domu, drogi przyjacielu i śpij spokojnie w swojem łóżku. Możesz pan przyjść jutro, jeżeli tego pragniesz koniecznie. Ale szkoda pańskiego czasu. Nic się nie stanie. W każdym razie, uściskajmy się.
 Uściśnęli się serdecznie.
 — Widzisz pan, — rzekł Gillot na progu mieszkania, — trwożymy się o pana, uważamy się poniekąd za pańskich synów.
 — To prawda, odpowiedział Clerambault łagodnym uśmiechem.
 Pomyślał o swoim synu. Zamknął drzwi i trwało kilka minut, zanim uświadomił sobie, że oddaje się marzeniom, stojąc nieruchomy z lampą w ręku w przedpokoju, dokąd odprowadził swoich młodych towarzyszów. Było blisko północy i czuł się znużony. Jednak zamiast wejść do sypialni małżeńskiej, wrócił w roztargnieniu do swego gabinetu. W mieszkaniu i w całym domu wszyscy już spali. Usiadł i popadł znów w odrętwienie. Spoglądał przed siebie nic nie widząc. Patrzył na odbłysk światła, padający na oszklony drzeworyt Rembrandta „Wskrzeszenie Łazarza“, który był zawieszony na bocznej ścianie jego bibijoteki..,
 I uśmiechnął się do ukochanej postaci, która weszła do pokoju bezszelestnie. Oto stanęła przed nim.
 — Tym razem jesteś zadowolony? — pomyślał sobie w duchu. — Czy tego pragnąłeś?
 A Maksym odpowiedział:
 — Tak jest.
 I dodał lekkiem szyderstwem:
 — Nie było to tak łatwo doprowadzić cię do tego, ojcze.