Strona:PL Robert Louis Stevenson - Skarb z Franchard.pdf/70

uczuciach. Jest on, mogę rzec, naszą największą pociechą.
 — Tak — mruknął Kazimierz. — A zanim stał się członkiem rodziny?
 — Jan-Marya pędził przedziwną egzystencyę, doświadczenie jego życiowe miało sposobność wykształcić się wszechstronnie — odpowiedział Desprez. — Gdybym miał wybierać rodzaj wychowania dla mego syna, nie wybrałbym innego. Zacząwszy życie z wędrownymi aktorami i złodziejami, Jan-Marya wzniósł się do przyjaźni i towarzystwa filozofów i można powiedzieć, że przebiegł całą skalę życia ludzkiego.
 — Ze złodziejami? — powtórzył szwagier z miną zamyśloną.
 Doktor byłby chętnie odgryzł sobie język. Przewidywał już na co się zanosi i gotował się w myśli do energicznej obrony.
 — Czy kradłeś kiedykolwiek sam? — zapytał Kazimierz, zwracając się nagle ku Janowi-Maryi i przykładając po raz pierwszy do oka szkiełko monokla, zawieszonego u szyi.
 — Tak, panie — odpowiedział chłopak, rumieniąc się gwałtownie.
 Kazimierz odwrócił się ku obecnym, gryząc usta i kiwając znacząco.
 — Hę? — rzekł — jak się to wam podoba?
 — Jan-Marya jest prawdą chodzącą — odparł doktor, wypinając się chełpliwie.
 — Nigdy jeszcze nie skłamał — dodała pani. — To najpoczciwszy chłopiec.
 — Nigdy nie skłamał, czyż tak? — zastanawiał się Kazimierz. — Diwne, bardzo dziwne. Uważaj-no, mój młody przyjacielu — mówił dalej — wiedziałeś o tym skarbie?
 — Pomagał wnosić go do domu — wmieszał się doktor.