Nie na przypadku, ani na dobrej woli lub kaprysie pojedynczego osobnika opiera się zachowanie rodzaju ludzkiego; polega ono na przyrodzonym, wszechmocnym popędzie, który z nieubłaganą siłą spełnienia się swego domaga. W zaspokojeniu tego przyrodzonego dążenia tkwi nietylko rozkosz zmysłowa i źródło cielesnego zdrowia, w niem nadto spoczywa wyższe uczucie zadowolenia, że własną naszą znikomą bytowania porę, przez przekazanie fizycznych i duchowych własności potomstwu, w nowych istotach w nieskończoność przedłużamy.
Pod względem grubo zmysłowej miłości, wobec lubieżnego dążenia do zaspokojenia li tylko przyrodzonego popędu, człowiek stoi, oczywiście, na równi ze zwierzęciem, lecz daną mu jest możność wzniesienia się na takie wyżyny, na których już wyzwolone z więzów bezwolnego jeńca potężne czucie i wzniosłe dążenie budzi wspanialsze i dostojniejsze uczucia i pomimo czysto zmysłowego źródła
