Strona:PL Reid Jeździec bez głowy.pdf/57

pośrodku którego biła fontanna, Na dach prowadziły ze dworu kamienne schody.
 W pobliżu, za domem gospodarza, były rozrzucone chaty niewolników. Jakkolwiek może wydawać się to dziwnem, to jednak w chatach tych rozlegały się wesołe piosenki i często urządzano tańce. Człowiek przyzwyczaja się do wszystkiego i pozwala sobie na wesołość nawet w niewoli.
 Luiza Pointdekster siedziała przed lustrem i szykowała się z pomocą czarnej służącej Florindy na zapowiedziane przyjęcie gości. Młoda panienka była trochę niespokojna, zamyślona i na natrętne pytania gadatliwej służącej odpowiadała automatycznie, monotonnie.
 — Jakież cudne włosy! — mówiła Florinda, rozczesując połyskujące, kasztanowego koloru warkocze młodej pani. — Długie, jak hiszpański mech, spuszczony z gałęzi cyprysu. Gdybym posiadała takie włosy, miałabym ich wszystkich u swych nóg.
 — Co mówisz? — zapytała Luiza, jakby ocknięta ze snu. — Kogo byś miała u swych nóg?
 — Młodych plantatorów, oficerów i wszystkich białych mężczyzn.
 — Ha, ha! — zaśmiała się miss Pointdekster — Więc sądzisz, że, posiadając moje włosy, zwyciężałabyś serca męskie?
 — Nie tylko włosy, ale pani śliczne, białe, jak z marmuru, lico, pani całą postać, najpiękniejszą ze wszystkich.
 — Ty mi pochlebiasz, Florindo.
 — Nie, miss Lu, nie pochlebiam.