Strona:PL Puszkin Aleksander - Czarny orzeł.djvu/016

mówił się od wódki i zaczął słuchać Cyryla Piotrowicza z najwyższą uwagą.
 — Mam sąsiada — rzekł Trojekurow — drobny dziedzic, grubianin, chcę odebrać mu posiadłość... co myślisz o tem?
 — Wasza wielmożność, czy są jakiekolwiek dokumenty?...
 — Głupiś, bracie, jakie tam dokumenty? Sprawa w tem, żeby odebrać majątek czy z dokumentami, czy bez dokumentów.
 — Wasza wielmożność, daremnie!
 — Czekaj, jednak! Ta posiadłość należała niegdyś do nas, była kupiona u jakiegoś Spycyna, a potem sprzedana ojcu Dubrowskiego. Czy nie można się do tego przyczepić?
 — Daremnie wasza wielmożność, napewno ta sprzedaż była przeprowadzona drogą prawną.
 — Pomyśl, bracie, posłuchaj dobrze.
 — Jeżeliby naprzykład wasza wielmożność, mogła dostać jakimkolwiek sposobem od sąsiada papier, którego mocą włada on swoim majątkiem, to naturalnie...
 — Rozumiem, lecz oto bieda: wszystkie jego papiery spłonęły w czasie pożaru.
 — Co, wasza wielmożność, jego papiery spłonęły? Czegóż wam potrzeba więcej? W takim razie pozwólcie mi działać według prawa: bez wszelkiej wątpliwości otrzymacie pełną satysfakcję.
 — Myślisz? No, patrzże, polegam na twej gorliwości, a możesz być pewny mojej wdzięczności.