Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/159

że całe to jego pożycie to może tylko przykry sen. A naraz powiedział głośno:
 — Przecież ja nigdy z nią nie żyłem! Skąd te zmory, te urojenia? Przecież ja tylko Hankę, Hankę w sobie nosiłem...
 I tak doszczętnie zagubił świadomość i pamięć swej przeszłości, że zląkł się o siebie. Zimny pot wystąpił mu na czoło, był pewien, że nastąpi recydywa choroby.
 Rozglądał się po pokoju, a wzrok jego spoczął na w okół rozwieszonych akwafortach Goyi.
 Jakieś legendarne zwierzę, coś w kształcie gryfa, z tułowiem szalonego ogiera z rozpiętemi, olbrzymiemi skrzydłami, niesie na swym grzbiecie w jakiś ciemny straszny przestwór dwojga ludzi: mężczyznę i kobietę. On silnie wsparty trzyma w swych ramionach kobietę z płomiennym, jasnym włosem, z rozpacznie wyciągniętemi rękoma.
 — Tak, to ja sam; ja ją porwałem i ja ją unoszę. Dokąd... Chryste Panie! Dokąd?..
 Groza i męka rozszalała się w jego sercu.
 Oczy, te skrwawione oczy ptaka wlepiły się aż na dno jego duszy.
 A ten czarny, bezdenny przestwór!
 Gdzie jego granice i jakie zeń wyjście?
 Co czeka na jego dnie?
 Szeroko rozwarte oczy wlepił w przyszłość — ciemność — ale tylko ciemność bez końca...
 Strach zjeżył mu włosy.