Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/046

krzykiem wyzwolenia, tysiące znanych i nieznanych planet rzucą się w piekielne objęcia Molocha-Słońca. Ze wszystkich dali, ze wszystkich wysokości ciska się to wszystko, leci, rzuca, obrywa się w to łono strasznej, potwornej matki.
 Matka umiera.
 He, he! nie umiera, na nowo życie rozpoczyna, rozognia się, pali — i cały system słoneczny staje się odnowa mgławiskiem — ciałem — ogniskiem — i... och! i... pierścień wiecznego powrotu rozpoczyna się na nowo.
 co?
 „Tak, jak się to wszystko odnowa rozpocznie, powrócę i ja, i stanę, jak dziś, przed wami z moją białą różdżką“.
 I toż jest moje przeznaczenie?
 A może to malarya, która ich wszystkich naokół niszczy?
 Może i w moją duszę wszczepiła ta mściwa, ta złośliwa Wisła jad malaryi?
 Nie, nie, coś w nim krzyknęło.
 I czem jestem?
 Byłem i będę!
 Milion razy świat się przetworzył; pozostał taki sam, jaki był, milion razy powróci taki sam, jaki był. Byłem, po milion razy byłem i po milion razy będę. I byłem, i wrócę coraz silniejszy, coraz więcej świadomy. To wszystko, na co byłem ślepy przed milionem lat, przejrzę, gdy powrócę...