Strona:PL Próchnik Adam - Bolesław Limanowski.pdf/16

chem legjonowym i brał udział w pracach obozu niepodległościowego.
 Był już starcem osiemdziesięciotrzyletnim, gdy spełniło się największe marzenie jego życia, gdy odbudowaną została niepodległa Polska. Z głęboką radością i rozrzewnieniem patrzał na realizację swej przewodniej idei politycznej. Walczył wszak o nią całe życie, a pracami swemi wychował w jej duchu całe pokolenia. Chwila ta była zatem jego wielkiem szczęściem.
 Ale Limanowski miał wszak dwie idee, którym poświęcił swe życie. Obok niepodległości socjalizm. Nie uważał socjalizmu za przynętę, aby tylko proletarjat zachęcić do walki o Polskę. Pragnie jego zwycięstwa niemniej gorąco, jak zwycięstwa niepodległości. W wyzwolonej Polsce nie zamierza spoczywać na laurach. Gdy tylu młodych po zdobyciu wolności narodowej uznało dla siebie walkę za skończoną, on czy ma lat osiemdziesiąt, dziewięćdziesiąt, czy sto, trwa niezłomnie w walce, nie odstępuje ani chwili sztandaru. Bierze wciąż żywy udział w pracach Polskiej Partji Socjalistycznej. Wiek i zamiłowania literackie nie pozwalają mu uczestniczyć w codziennem życiu partji. Ale ilekroć nadchodzi ważna chwila, ilekroć partja jest w niebezpieczeństwie, ilekroć walka przybiera charakter groźny, Limanowski zjawia się natychmiast w pierwszym szeregu i manifestuje przed całą Polską, że jest z partją, że jest wciąż solidarnym z wielką sprawą, której tyle dziesiątków lat służy.
 Od r. 1922 Limanowski jest senatorem Rzeczypospolitej z ramienia Polskiej Partji Socjalistycznej. Przy wszystkich dotychczasowych wyborach, trzykrotnie, klasa robotnicza powierza mu to stanowisko.
 Na specjalną rolę zasługuje stanowisko Limanowskiego w epoce po przewrocie majowym. Polskę wyobrażał sobie zawsze, jako kraj wolności i nigdy nie pogodzi się z metodami dyktatury. Wypowiada się zawsze przeciw nim w sposób najbardziej stanowczy. Nie waha się wystąpić przeciw tym, których zasługi dla sprawy niepodległości ceni, z chwilą, gdy sprzeniewierzą się dawnym wspólnym ideałom. Protestuje przeciw wszystkim nieprawościom i gwałtom.
 Gdy w r. 1928 miała zostać otwarta kadencja nowego Senatu, Limanowski, jako najstarszy senator winien był objąć przewodnictwo. Mimo, że to były dopiero początki, stosunkowo łagodniejsze, metod sanacyjnych, Limanowski zamierzał zużytkować tę sposobność do wypowiedzenia słów protestu przeciw owym metodom. Jednak rząd uznał za stosowne pominąć Limanowskiego i powierzył prze-