Ta strona została uwierzytelniona.
I w cichość wesołe życie
Zmieniło zaszłe już słońce,
Chociaż na niebios błękicie
Drżą gwiazd jaskrawych tysiące.
Sen oko kiedy zawiera,
Kwiat wyobraźni rozwija;
Łzę smutku kiedy ociera,
To smutek choć we śnie mija.
A w słodko łudzącej ciszy,
Człowiek spokojnie oddycha,
Sfer harmonią gdy usłyszy,
We śnie się mile uśmiecha.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1d/Poezye_Karola_Antoniewicza_tom_I_str_099.png/100px-Poezye_Karola_Antoniewicza_tom_I_str_099.png)