Ta strona została uwierzytelniona.
Dusza się wzbiwszy w niebieskie przestworze
W uciech nieznanych pogrąża się może.
Choć tu się leją łzy smutku obficie,
Dawno! już zgasłe nie powróci życie;
Ale gdy miłość urnę śmierci rosi,
Kwiat się boleści nad grobem podnosi.
