Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t. 1.djvu/227

 — Imię Ojca i Syna i Ducha.
 Patrzy jeszcze lepiéj, słońce już wschodzi i zagląda przez ubarwione szyby za szynkwas, a w oknie stoi Szmul ubrany w śmiertelną koszulę i w cycełe na głowie; stoi w oknie i kiwa się i modli się głośno.
 — Szmul, psia-wiaro! — zawołał Rzepa.
 Ale Szmul nic. Kiwnął się naprzód, kiwnął w tył i modlił się daléj.
 Więc Rzepa zaczął się macać, jak robi każdy chłop przespawszy noc w karczmie. Namacał pieniądze.
 — Jezus, Marya! a to co?
 Tymczasem Szmul przestał się modlić i zdjąwszy śmiertelną koszulę i cycełe, poszedł je schować do alkierza, a potém wrócił wolnym krokiem poważny i spokojny.
 — Szmul?
 — Ny, czego chcesz?
 — Coto ja mam za pieniądze?
 — Co, głupi, nie wies? Toć się wczoraj z wójtem zgodziłeś, że za jego syna będziesz losował, i pieniądze wziąłeś i kontrakt podpisałeś.
 Dopiero chłop zbladł jak ściana: rzucił czapkę o ziemię, potém sam grzmotnął się o nią i jak nie ryknie, aż się szyby w karczmie zatrzęsły.
 — No, pasioł won ty sałdat! — rzekł flegmatycznie Szmul.
 W pół godziny potém, Rzepa zbliżał się do chałupy, Rzepowa, która właśnie gotowała strawę, usłyszawszy go jak skrzypiał wrotami, prosto od komina pobiegła na jego spotkanie gniewna bardzo.
 — Ty pijaku! — zaczęła.