Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.20.djvu/179

już osunęło się ku dołowi ciężarem rzeczy martwych, głos jej drgał rozpaczliwem zwątpieniem.
 Niemniejsze zmartwienie targało i duszą Cinny. On również nie wierzył, że Nazarejczyk zmartwychwstanie, ale wierzył, że gdyby żył, On jeden mógłby złą lub dobrą swą mocą uzdrowić Anteę.
 A tymczasem coraz liczniejsze głosy wołały naokół:
 — Zejdź z krzyża! zejdź z krzyża!
 — Zejdź — powtórzył z rozpaczą w duchu Cinna, — uzdrów mi ją, zabierz duszę moją!
 Wypogadzało się coraz bardziej. Wzgórza były jeszcze we mgle, ale nad wyżyną i miastem niebo oczyściło się zupełnie. „Turris Antonia“ błyszczała w słońcu, jaśniejąc sama nakształt słońca. Powietrze uczyniło się świeże i rojne od jaskółek. Cinna dał rozkaz odwrotu.
 Godzina była popołudniowa. W pobliżu domu Antea rzekła nagle:
 — Hekate nie przyszła dziś.
 Cinna także myślał o tem.