naprzód do ujścia Dniestru, potém daléj na wschód brzegiem morskim aż do Perekopu w Tauryi się przedłuża; tu stąd przeskakuje za morze do ujścia Kubania, obchodzi czarnomorskich Kozaków, z początu korytem Kubania aż do gubernii Woroneżskiéj, potém środkiem kraju pograniczem gubernii Kaukazkiéj aź do Strzedni Jegorlickiéj; odtąd suchą ziemią pod Czubursk, odkąd przez morze do Taganrogu przechodzi, i po linii, już powyżéj w ograniczeniu Wielkorusów skreślonéj, do punktu przy Chotimsku nad Besedem, od któregośmy wyszli, dobiéga. Kraj tego narzecza małoruskiego obejmuje w Rossyi: gubernie Wołyńską, Kijewską, Czernigowską, Pułtawską, Charkowską, część Woroneżskiéj (około ćwierci), Jekaterynosławską, Chersońską, Taurycką z ziemią czarnomorskich Kozaków, Podolską i cząstkę Bessarabii; w królestwie polskiém część gubernii Podlaskiéj i Lubelskiéj, w królestwie Galicyi i Lodomeryi okręgi Przemyślski, Lwowski, Źołkiewski, Złoczowski, Tarnopolski, Brzeżański, Samborski, Sanocki, Stryjski, Stanisławowski, Kołomyjski, Czortkowski i cząstki Rzeszowskiego, Jasielskiego, Nowo-Sandeckiego i Czernowieckiego, czyli Bukowiny; w królestwie węgierskiém stolice Bereską, Uhwarską Ugocką i Marmaroszską w większéj, a Zemneńską i Szaryszską w mniejszéj części, pomijając tu osady po innych stolicach rozrzucone. Istotnie zewnątrz tego zagraniczenia daje się słyszeć narzecze małoruskie w rozrzuczonych osadach Rusinów w Węgrzech, w stolicach przed i za Cisą leżących (dwie osady Kucura i Kerestur aż w Baczskiej, a jedna Szid aż w Sremskiéj stolicy za Dunajem), w Mułtanach,
