Strona:PL Ossendowski - Drobnoludki.djvu/16

 Gdy słońce siało już wysoko, jarzyć się ono poczęło i tak połyskiwać, że Maniusia oczki nawet zmrużyła.
 Znikły brzegi.
 Na dole leżało błękitne i złociste morze, na górze — niebo — szafirowe i srebrne, a między niemi — Maniusia, na skrzydłach boćków w mgle słonecznej lecąca na południe.
 Dziewczynka spostrzegła nagle kilka okrętów.
 Wyrzucając z kominów czarne kłęby dymów, płynęły szybko.
 Pod ich dziobami pieniło się morze, a ztyłu ciągnęła się biała wzburzona wstęga wody.
 Przed wieczorem Maniusia dojrzała ziemię, wynurzającą się woddali.
 Boćki powitały ją głośnym klekotem.
 — Widzisz, Maniusiu, to ciemne pasemko? — krzyknęła boćkowa. — To Egipt, gdzie panowali niegdyś potężni królowie. Oni to kazali zbudować te dziwne gmachy, które ludzie nazywają piramidami, i wykuć ogromne posągi. Budowle te stoją tu około pięciu tysięcy lat!
 — Strasznie stare!... — pomyślała dziew-