Strona:PL Ossendowski - Daleka podróż boćka.djvu/61

 W nagrzanem powietrzu z niesłychaną szybkością rosły tu trawy, krzaki i drzewa.
 Zwierzęta, ptaki i ryby nabierały sił, szybko się rozwijały — zdrowe i radosne.
 Bociek czuł się wyśmienicie.
 Siły wstępowały weń, a radość przepełniała mu serce.
 Co chwila syczał i klekotał z nadmiaru szczęścia i zadowolenia.
 Rzuciwszy okiem na kłodę, spostrzegł na niej dużą, opasłą pijawkę.
 Wyciągnął szyję i dziobem przygwoździł ją do drzewa.
 W tej samej chwili poderwał się i, machając skrzydłami, poleciał nisko, piórami prawie dotykając błota.
 Co się stało?
 Ledwie bociek uderzył dziobem w kłodę, jak się ona gwałtownie poruszyła, uciekając ptakowi z pod nóg.
 Łobuz usiadł na wystających z trzęsawisk korzeniach i ze zdumieniem obejrzał się.
 Kłoda z sykiem sunęła ku wodzie i wkrótce dała nura.
 — Ach, była to ogromna jaszczurka, którejby żaden bocian nie przełknął! —