Strona:PL Ossendowski - Daleka podróż boćka.djvu/47

 Łobuz przysiadł jeszcze niżej.
 W tej samej chwili, nie zważając na porywczy wiatr, miał ochotę rzucić się do ucieczki.
 Latarnik zrozumiał zamiar bociana.
 Zawrócił natychmiast i ukrył się za rogiem.
 Gdy wyszedł po raz drugi, Łobuz z trwożnie podniesioną głową przyglądał mu się bacznie.
 Staruszek znowu odszedł.
 Bociek zrozumiał, że człowiek nie chce mu przeszkadzać i uspokoił się.
 Latarnik, powróciwszy, zdaleka rzucił mu kilka garści kaszy.
 Łobuz przełknął ją łapczywie i trochę zaspokoił głód.
 Poczuł się raźniej.
 Stał i patrzał na niebo.
 Szybko sunęły szare chmury deszczowe.
 Chwilami się jednak przerywały i wtedy bociek widział błękitne niebo.
 Parę razy po przez obłoki błysnęło nawet słonko.
 Łobuz szczęknął dziobem i zasyczał radośnie.
 Zaświtała mu nadzieja, że burza wkrótce przeminie.