Strona:PL Ossendowski - Daleka podróż boćka.djvu/40

ła swemi promieniami mrok burzliwej nocy.
 — Dotrzeć do tej skały, opuścić się, wypocząć... — żądało zmęczone ciało i wyprężone skrzydła ptaka.
 Zaczął zataczać koła — coraz węższe i węższe...
 Wicher to odnosił ptaka, to znów porywał pod obłoki.
 Bocian, wytężając wzrok, przyjrzał się czarnej skale.
 Nie można było marzyć o wylądowaniu na niej.
 Fale co chwila ciskały się na nią i zalewały tak, że aż znikała w pianie.
 Bałwany rozbijały się o latarnię, a ich ryczące czuby wylatywały do połowy baszty.
 Krążący nad latarnią bociek spostrzegł jeszcze jedną rzecz, której zrozumieć nie mógł.
 W pianie, wirującej koło skały, widniały kaczki, gęsi i żórawie. Mignęło mu nawet na chwilę srebrzyste ciało łabędzia.
 Z bezwładnie rozrzuconemi skrzydłami to wypływały, to znów znikały w syczących falach.