Strona:PL Ossendowski - Daleka podróż boćka.djvu/36

 Spostrzegł orła, który dojrzał go i jął nad nim krążyć.
 Drapieżny ptak nie ośmielał się jednak spaść na dużego bociana, a gdy ten podniósł głowę i groźnie szczęknął dziobem, zaczął się szybko oddalać.
 W mglistem powietrzu szybowały już białe i szare mewy.
 Krzyczały jękliwemi głosami, nawołując się i kłócąc o zdobycz.
 Wreszcie rozwidniło się trochę.
 Łobuz rozpuścił skrzydła i, zrobiwszy kilka skoków, wzniósł się nad łachą.
 Leciał zygzakiem, szukając pomyślnych prądów w powietrzu.
 Znalazł jeden, lecz nie skorzystał z niego.
 Uważał, że leciałby zbyt nisko, a tymczasem nie wiedział, co ukrywa w sobie lazurowe, spokojne dziś morze.
 Rozwaga i ostrożność nigdy nie zawadzą, szczególnie w dalekiej podróży!
 Bociek podniósł się wyżej i wkońcu znalazł wiatr, dmący ku południowi.
 Wzniósł się na znaczną wysokość i uspokoił się. Wyciągnął szyję, wystawił naprzód dziób i leciał na dobre.