a język ich wchłonął w siebie wiele pierwiastków tatarskich.
W Kutach od początku wieku osiemnastego utrzymywana była szkoła ormiańska. Istniała ona jeszcze w połowie ubiegłego stulecia i dzięki niej również zachowała się tam najdłużej znajomość języka ormiańskiego. Dziś szkółki tej już niema. Przeważnie też Ormianie polscy nie znają języka ojczystego swych przodków. Księża ormiańscy natomiast znają tylko język dawny, kościelny, którym dziś nikt już nie mówi. Język, którym dziś posługują się Ormianie w Armenji, a także w Turcji, Persji, Syrji i w innych krajach azjatyckich, oraz na emigracji w Ameryce, we Francji i w Italji jest językiem t. zw. nowoormiańskim. Jest on także zwany językiem literackim, ponieważ w tym właśnie języku ukazują się obecnie wszelkie książki, czasopisma i gazety ormiańskie.
Lecz nietylko język ormiański ostoję swą znajduje dziś jeszcze tylko w Kutach. Przechowują się tam także inne, dawne tradycje ormiańskie. Tamtejszy kościół parafjalny słynie w całej Ormiańszczyźnie wielkim odpustem w dniu św. Antoniego (13 czerwca). Na ten dzień zjeżdżają i dziś nawet Ormianie nietylko z całej Polski, lecz także z zagranicy, zwłaszcza z Rumunji. Prócz uroczystości kościelnej słynne są w tym dniu zabawy ormiańskie.
Cześć św. Antoniego w Kutach jest tak gorąca i powszechna, że niema prawie domu or-
Strona:PL Ormianie polscy.pdf/28
Ta strona została uwierzytelniona.
26
Tradycje ormiańskie w Kutach
