Strona:PL Orkan - Miłość pasterska.djvu/82

skoszonych przedziwne łąki trawiaste, pełne kolorów mieniących się: błękitnych, złotych, liljowych... Wszystko to w pełnych blaskach słońca — w krzepkim uśmiechu rannym... Patrzącemu aż serce wyrywało się z piersi, radosne, a nogi same szły w taneczny ruch.
 W podskokach biegł za wołmi, gzijącemi się po polanie, wreszcie, porwany przez swobodę, padł na miękki, rozgrzany pokos i tarzał się po trawie... Nie wiedział już, co z radości począć.
 Za chwilę wygnał woły na polanę Jasiek z Brzyzku, starszy od Wojtka o roków pięć. Przywitali się wesoło:
 — Nie widziałeś, kto zenie za tobom?
 — Nie widziałech.
 W krótkości opowiedzieli sobie swoje niebogate sprawy.
 — Ka-ś do tela pasł?
 — Na Płoscanie. A ty ka?
 — Pod Wasielką. Ale i tu ku krajom wychodziłech z wołmi...
 — Mnie nie dali.
 — Jaby ta słuchał!...
 Wojtuś zawstydził się. Chciał uchodzić za parobka, co ma swoją wolę, a tu się sam potknął. — Już ani razu nie pozenę na Płoscanę — przysięgał se w duchu.
 Znowu kilka par wołów wychyliło się z za wierchu. Na polanie uczyniło się gwarno i głośno.