Ostatnio w naszym środowisku doszło do konfliktu. Druh L. napisał obiektywnie rzecz biorąc prosty i niebudzący kontrowersji list, proponując sprostowanie czy też zmianę decyzji naszej komendantki. Drobna sprawa, jakich wiele. List ten wywołał jednak niebywałe emocje. Prawdziwą burzę. Dlaczego? Cóż takiego zrobił druh L.?
Odpowiedź jest prosta: L. to jeden z tych instruktorów naszej organizacji, którzy mają zawsze rację. Są nieugięci w głoszeniu swych poglądów. Na każdy temat mają coś do powiedzenia. Operują paragrafami, zasadami, przepisami wewnątrzorganizacyjnymi i państwowymi, statut pamiętają na wyrywki. Czy to źle? Czy należy im się przeciwstawiać?
Też taki przed laty byłem. No, może nie taki jak druh L., bo na paragrafach tak świetnie się nie znałem. Ale byłem twardy w swych poglądach. Aż do czasu, gdy usłyszałem: – Z druhem (to znaczy ze mną) nie ma dyskusji, druh zawsze musi postawić na swoim. – Gdy taka opinia została powtórzona raz czy drugi, powiedziałem sobie: – Nie, nie możesz zawsze mieć racji. Nawet gdy ją masz, nie wymądrzaj się. Bądź twardy, ale elastyczny. Inaczej przestaniesz odnosić sukcesy.
Z druhami L. (potraktujmy mojego przyjaciela jako przedstawiciela większej zbiorowości) jest pewien dodatkowy problem. Oni się znają, oni często wiedzą najlepiej. Głośno to artykułują i dążą do doskonałości. Wszak przepis, zasada, reguła jest najważniejsza. W efekcie chcą, abyśmy my wszyscy byli doskonałymi harcerzami, ludźmi, dziećmi swych rodziców i rodzicami swych dzieci, pracownikami i pracodawcami. Doskonałymi drużynowymi, komendantami, szczepowymi, namiestnikami... A oni, druhowie L., będą stali obok i nas oceniali. W zależności od charakteru – z ironią, z pobłażaniem, z radością, z powagą. I za każdym razem ich
