czenia nadzieją; ale śmierć przyszła, a z nią wieczne potępienie. Bój się więc, aby to samo nie przyszło na ciebie. Nie godzien miłosierdzia, kto dobroć i cierpliwość Bożą obraca na obrazę jego. Po tylu grzechach, które ci Bóg przebaczył, słusznie się masz obawiać, że nowego już grzechu śmiertelnego nie przebaczy tobie. Dziękuj mu, że tak cierpliwie dotąd oczekiwał ciebie, i uczyń jak najmocniejsze postanowienie, ażeby raczéj śmierć ponieść, niźli jeszcze dopuścić się grzechu. Od téj chwili, i na zawsze, mówić nie przestawaj: O Panie Boże mój! dosyć już, dosyć niecnych grzechów moich. Nie chcę już, nie chcę nigdy Cię obrażać. Żyłem dotąd dla grzechów, ale już odtąd chcę żyć jedynie dla miłości Twojéj, i dla téj miłości pragnę godnie opłakać i odpokutować wszystkie grzechy moje. Żałuję za nie z całego serca mojego. O Jezu mój, chcę Cię już jak należy kochać, dajże mi łaskę po temu. O Maryo, o Matko moja, nie opuszczaj mię!
O śmierci.
I. Uważ, człowieku, czém się ma to życie skończyć. Śmiercią nieuchronną. Dawno już zapadł wyrok jéj niezmienny. Musisz umrzeć. Śmierć przyjdzie, ale nie wiesz kiedy. W każdéj chwili masz jéj się spodziewać. Czyż wiele trzeba do śmierci człowieka? Jedna kropla wody, co na serce spadnie, jedno pęknięcie błonki, jedno zaduszenie w piersiach, jedno żądęłko jadowite, jedno trzęsienie ziemi, jeden piorun, jedna powódź, jeden pożar, lada przypadek, lada choroba może ci przeciąć to życie, prędzéj niźli się spodziewasz a nawet, wtedy kiedy się wcale tego nie spodziewasz. Iluż to wieczorem wesoło spać poszło, a nie dożyło następnego poranka; i zamiast powitać ich zdrowych, znaleziono ich umarłych. Czyż i tobie to samo zdarzyć się nie może? Iluż to nie spodziewając się tak umrzeć, jednak tak umarło. A jeżeli byli wtedy w grzechu śmiertelnym, gdzież są teraz i gdzie będą przez całą wieczność? Ale choćbyś nie miał taką śmiercią umrzeć, zawsze to pewna, że przyjdzie czas, w którym zapadnie dla
