Strona:PL Nowele obce (antologia).djvu/100

 — O, nie lękaj się. Twoja żona jest święta...
 Westchnął głęboko:
 — Więc uważaj, że naprawdę jestem twoim przyjacielem.
 Po chwili milczenia, gdy Krzysztof wstał:
 — Nie zwracaj na moje słowa uwagi. Piłem zanadto. Patrz, jak śmiało jeżdżę rowerem: zjadę ścieżką na kraju przepaści.
 — Ależ, szaleńcze, narażasz swe życie!
 — Ostrzegasz mnie?
 Krzysztof odwrócił się. Usyszał łomot i pospieszył: Gaetano nie był zraniony.
 — Żal mi ciebie.
 — Byłoby lepiej dla nas wszystkich, gdybym był zginął.
 — Tak — rzekł Krzysztof.
 Szli, prowadząc rowery. Gaetano począł nagle:
 — Daj mi twą żonę! Nie mówię do ciebie, jak gentleman. Ale co to mnie obchodzi? Daj mi ją. Żądaj, czego chcesz.
 Krzysztof odrzekł spokojnym głosem:
 — Nie chcę, byś mnie przekupywał i płacił! Niech ona wybierze między nami.
 — Wiesz, Melanjo — rzekł potem — Gaetano kocha cię.
 Ujęła go za rękę.
 — Wybacz! Nie chciałam, byś się na niego gniewał, chciałam, byś zachował przyjaciela.
 — Dajmy temu pokój. Teraz masz wybór.
 — Co chcesz przez to powiedzieć?