Ta strona została przepisana.
A więc — a więc!
Snu tylko pragnę,
Ach snu! Ach snu!
(Usypia. — Muzyka ilustruje sen, w którym wspomnienie Ulany walczy z włóczęgowską żądzą cygana. Równocześnie toczy się na niebie bój między chmurami a księżycem, który odnosi wreszcie zwycięstwo. Ilekroć padnie jasny promień księżyca, Manru porusza się niespokojnie napowrót. W końcu gdy chmury zupełnie ustąpiły, podnosi się Manru zwolna z zamkniętemi oczyma, jakgdyby magnetyczną siłą wiedziony).
SCENA II
MANRU — CHÓR CYGANÓW.
(Chór odzywa się z początku za sceną, nadciągając coraz bliżej. Muzyka gra marsz cygański).
(Chór odzywa się z początku za sceną, nadciągając coraz bliżej. Muzyka gra marsz cygański).
CHÓR CYGANÓW.
Naprzód, naprzód w pochód śmiały...
MANRU.
(ciągle z zamkniętemi oczyma i wyciągniętemi przed siebie ramionami postępuje ku górom).
(ciągle z zamkniętemi oczyma i wyciągniętemi przed siebie ramionami postępuje ku górom).
CHÓR CYGANÓW.
Jak wzburzonej fali toni,
Jak granistej echo skały,
Tak cygańska pieśń homoni.
(Księżyc niknie za czarną chmurą, odzywa się grom blizkiej burzy. — Manru potyka się i bezwładnie upada).
CHÓR CYGANEK.
Topiąc w ognia skry
Bystry wzrok,
