I czemże potęga kobiety, co mężczyznę w mężczyźnie od nowa odtwarza, przerzuca w nim instynkty, gasi jedne, wznieca drugie, przeistacza je i przekształca?
Oczywiście nie może znaleść odpowiedzi na te pytania, ale przeświadczenie jakieś przerażającej, a niszczącej siły w życiu miłosnem tak przepaliło jego mózg, że z każdego wrażenia miłosnego, jakie otrzymuje, wykrzykują te straszne zapytania, a głęboki pesymizm jego duszy wyrasta w całym swym czarnym przepychu.
I to jest jego najistotniejszy czyn, czyn geniusza, że ukazuje wszystko w nowem świetle, tworzy nowe syntezy i otwiera nowe widnokręgi życiowe.
Główne dzieło Muncha, to właśnie cykl obrazów: Miłość!
Las młodych brzózek spływających w tajemniczych czarach księżycowego światła, pozatem morze — znowu i ustawicznie morze — w którem się księżyc strugą roztopionego srebra przegląda. Na przodzie zarys postaci, zarys twarzy, z której tryskają chciwe żądze dwóch oczu.
Cały obraz to właściwie ta jedna para oczu, co w bolesnym krzyku szukają czegoś, coby zagasić mogło pożar krwi. Raz może
