Strona:PL Němcová Babunia 1905.pdf/39

 — A czy ty wiesz, kim jestem? — zapytał z uśmiechem pan.
 — Nazwiska wprawdzie nie wiem; ale z pewnością należycie do tych panów, ktorzy przy budowlach ludzi dozorują i przez tę trąbkę ich doglądacie; wszak tak jest?
 Pan wybuchnął tak gwałtownym śmiechem, że się aż za boki brał.
 — To ostatnie zgadłaś, matko, — rzekł, a zwracając się do mnie mówił:
 — Chcesz-li przez tę trąbkę spojrzeć, to patrz! — i wciąż się śmiejąc, przyłożył mi ową trąbkę do oka.
 Com ja widziała, ludkowie! Istotne cuda. W Jaromierzu ni ztąd ni zowąd ludziom wprost w okna patrzałam i widziałam tak dokładnie, co roblli, jakbym tuż obok nich była stała. Chciałam podać trąbkę kumotrze, lecz ona z oburzeniem odparła:
 — Co ty myślisz! na mnie starą kobietę nie przystoi takiemi cackami się bawić!
 — To nie jest dla zabawy, matko, tylko dla potrzeby, — odparł pan.
 — Chociażby i tak było, to nie dla mnie! — odpowiedziała kumotra, nie chcąc za żadną cenę wejrzeć w trąbkę.
 Mnie zaś na myśl przyszło: gdybyś tak cesarza Józefa zobaczyć mogła!
 Więc spoglądałam na wszystkie strony, a że ten pan się okazał tak dobrotliwym dla mnie, zwierzyłam mu się, kogobym rada widziała.
 — To tobie tak dużo na cesarzu zależy? Czy go kochasz? — zapytał mnie pan.
 — Bodajbym nie żyła, — powiedziałam, wszak go każdy człowiek dla jego dobroci i godności chwali. Wszakże się za niego codzień modlimy, aby jemu i jego pani Pan Bóg dał długie panowanie.
 Uśmiechając się zapytał pan dalej:
 — A chciałabyś z nim mówić?
 — Boże zachowaj! A gdziebym ja oczy podziała? — odpowiedziałam.
 — Wszak ze mną się mówić nie wstydzisz, a cesarz jest także tylko człowiekiem jak i ja.