Strona:PL Němcová Babunia 1905.pdf/284

den drugiego szturchał łokciem i odzywały się głosy, jak:
 — Patrz! Milowa córka jest młodszą drużką; a Tychanowiczowa starszą.
 — Ano tak!
 — Gdyby Tomaszowa była jeszcze niezamężna, żadna inna by nie była starszą drużką.
 — Tomasz jest świadkiem młodego pana.
 — A gdzie jest Tomaszowa? Nigdzie jej nie widać! — Pomaga młodej pani przy ubieraniu.
 A kobiety szeptały między sobą:
 — Do kościoła nie pójdzie, gdyż „chodzi na ostatnią chwilę”.
 — To młoda pani może „wiązanie“ mieć na pogotowiu“; wszak żadna inna nie będzie kumotrą; trzymają się jak palce u ręki!
 — To się wie!
 — Ale patrzecież! Sołtys idzie na wesele. Dziwna rzecz, że go Milowie zaprosili. Wszak on jedyny był winny, że Jakuba do wojska wzięli! — rozwodzili się zdziwieni wieśniacy.
 — Co tam! Sołtys jeszcze nie najgorszy człowiek, — odezwał się ktoś w tłumie; — Łucya go namówiła, a pan rządzca resztę przysolił. Nie ma się czemu dziwić! Dobrze Jakub zrobił, że mu nie odpłacił pięknem za nadobne. Łucji to chyba dziś żółć pęknie.
 — Wszak ona już po zaręczynach! — odezwała się starsza kobieta.
 — Jakto! Nic jeszcze nie słyszałam, — rzekła inna.
 — Przedwczoraj się z Józefem Nywełtą zaręczyła.
 — Tak! To się dobrze stało, bo ten już dawno za nią chodzi!
 — Prawda! Lecz go nie chciała, bo myślała, że dostanie Jakuba!
 — Nie dziw! Młody pan, to chłop, aż miło patrzeć!
 — Tą piękną chusteczkę ma od młodej pani; zaiste dziesięćguldenówka za nią pękła, — mówiły kobiety.
 Takie i podobne głosy odzywały się, gdy młody pan zbliżał się do progu, gdzie go gospodarz pełnym puharem witał.