Strona:PL Němcová Babunia 1905.pdf/100

 Ojciec, matka i stara Elźbieta siedzieli przy stole i jedli z jednej misy polewkę, pamiętam jakby to dziś było.
 — Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! — pozdrowiłam.
 — Na wieki wieków! — odpowiedzieli wszyscy.
 — Prosiłabym was, gospodarzu, o nocleg dla mnie i dla dzieci. Idziemy z daleka, jesteśmy głodni i zmęczeni, — mówiłam, a głos zamierał mi w gardle.
 Nie poznali mnie, bo w izbie było już dość ciemno.
 — Odłóżcie tłomoczek i usiądźcie, — odezwał się ojciec, odkładając łyżkę.
 — Elźbieto! idź i ugotuj jeszcze trochę polewki! — rozkazała matka.
 — Tymczasem usiądźcie, matko, — ciągnęła dalej, — ukrójcie chleba i dajcie dzieciom. Potem wam naścielimy na górze.
 — A zkądże idziecie? — zapytała.
 — Aż ze Ślązka; z Nysy! — odpowiedziałam.
 — Tam jest nasza córka! Magdalena! — zawołał ojciec.
 — Proszę was, nie słyszeliście o niej? — zapytała matka, przystępując bliżej do mnie. — Nazywa się Magdalena Nowotna, mąż jej służy w wojsku; jest to nasza córka, a już dwa lata temu, nie wiemy, co się z nią dzieje. Trapią mnie ciągle złe sny, onegdaj mi się śniło, że mi wypadł ząb, uczułam silny ból, nie schodzi mi więc dziewczyna z myśli i żyję w ciągłej obawie, czy się Jerzemu co złego nie przytrafiło, gdyż wciąż o bitwach sły-